هوالحی القیوم

هیچکس دیگر نمی تواند بند اسارت از پایت بگسلد ؛ تو خود صیاد خودی ؛ چگونه می توانیم آزادت کنیم ؟

تو خود بند بگسل و رها شو

تو عاشقی بر زنجیرهایت و آزادی را از ما می طلبی؟

چه خواهش عبثی

تو خود عامل بدبختی ها و رنجهای خودی و از ما آزادی خود را می طلبی؟

و تو همچنان همان بذرها را می فشانی. به همان راه می روی. همان آدم گذشته ای

و همان گیاه را باغبانی

که می تواند تو را نجات دهد؟

چرا کسی باید ترا ناجی باشد؟

ما در آنچه که هستی نقشی نداشته ایم

تنها تو ؛ تنها تو هستی که خود را اینجا رسانده ای

تو هم زندانی هستی هم زندانبان این را درک کن و رها شو

هم صیدی هم صیاد

اما صید چه کسی و چه چیزی؟

وصیاد کدام شکاری؛ شکارچی؟

هوالحی القیوم

هنگامی که چیزی بسیار آشکار است عادی تصورش می کنی

وقتی چیزی بسیار به چشمانت نزدیک باشد ؛ نمی توانی آنرا ببینی